Czego nie zeznawać, czyli rozmowa z prorokiem

Dziś przy roznoszeniu kolacji wręczono mi plastikowy woreczek z artykułami żywnościowymi i butelkę wody mineralnej. Musiałem mieć bardzo zdziwiony wyraz twarzy, gdyż strażnik troskliwie pospieszył z wyjaśnieniami, że to suchy prowiant. Obawy o to, że od dziś przechodzę na przymusową dietę zmusiły mnie do wyartykułowania głupiego skądinąd, acz logicznego w tej sytuacji pytania: „Ale po co to?” Najwyraźniej zaniepokojony, a może i zdegustowany poziomem mojej inteligencji klawisz wycedził: „Jedziesz jutro do prokuratury.” I stała się jasność.

To, że jasną była kwestia czekającej mnie przejażdżki bynajmniej nie uspokoiło mnie co do charakteru spotkania. Następstwem była gonitwa myśli: Po co? Dodatkowe zeznania? Nie powiedziałem wszystkiego? (jasne, że nie powiedziałem). Ktoś, gdzieś doszukał się na mnie jeszcze jakiegoś haka? Jakieś zaległe, zapomniane grzeszki, które ktoś wywleka, by mnie pogrążyć? A może… prokurator chce iść na ugodę, będę mógł dobrowolnie poddać się karze, albo wycofano oskarżenie? Taka nadzieja może mieć zabójcze działanie, zwłaszcza, że chłopaki z celi poklepują mnie po plecach i już wysyłają na wolność – nie można dać się ponieść ani rozklejać, bo zawiedzione oczekiwania potrafią przywalić w łeb dwa razy mocniej. No a moje zapiski? Miałbym je przerwać, ledwo zaczęte i pozbawić potomność takiej spuścizny literackiej? Panie prokuratorze!…

Moje wątpliwości rozwiał Leszek, powracający z wyprawy od wychowawcy po książki, jako więzień świadomy i mocno zasiedziały. „Przesłuchiwał cię już prorok (czyt. prokurator)?” – zapytał. „W sumie… nie” – odpowiedziałem niepewnie, bo już raz ktoś moje opowieści spisywał. „To był śledczy” – objaśnił mnie starszy celi – ”teraz jeszcze będziesz miał spotkanie z prokuratorem, by mógł sformułować zarzuty” – dodał z miną tropiciela indiańskiego, który podnosi twarz znad odcisków podków, mówiąc: „tędy przejeżdżał jakiś koń”.

Zastanawiające jest to, jaki typ człowieka wybiera pracę policjanta, A już zwłaszcza strażnika służby więziennej. Zrozumiałym jest, że 19-letni szczyl, naoglądawszy się zagranicznych produkcji filmowych, czy – od biedy – Pasikowskiego, marzy o adrenalinie pościgów i efektownych aresztowaniach w świetle reflektorów i przy kamerach. Tymczasem gros pracy gliny to nudne patrole, użeranie się z pijaczkami, oczekiwanie ciągnące się w nieskończoność na to, czy podejrzany wykona wreszcie demaskujący go ruch, eskortowanie więźniów i pilnowanie ich godzinami przed i w trakcie przesłuchania – to trzeba chyba kochać, przy pensji oscylującej wokół 1.500 złotych miesięcznie.

Czasami chłopcy na służbie, znudzeni brakiem wrażeń fundują sobie rozrywki – przewiozą osadzonego z miejsca na miejsce, skuwając go „na ostro” kajdankami z tyłu, jadąc na sygnale z niedozwoloną w normalnych warunkach prędkością i patrząc, czy się nie posrywa ze strachu na tylnym siedzeniu, rechocząc zapewne w duchu, gdy twarz transportowanego wskazuje, że się, owszem, posrywa. Zaś na prośbę o poluzowanie kajdanek odpowiadają, że „nie ma większego rozmiaru”. Kocham policyjne poczucie humoru.

U prokuratora faktycznie odbyło się przesłuchanie o charakterze pogłębiająco-poszerzającym (jego horyzonty), które cechowało się przyjazną i konstruktywną atmosferą. Mało brakowało abyśmy na koniec obrad wymienili serdeczny uścisk dłoni. Po zakończeniu rozmowy, gdy prokurator wyszedł do sąsiedniego pomieszczenia, by wydrukować protokół, do pokoju zajrzał jakiś wiekowy interesant i tytułując mnie „panem prokuratorem” zaczął zabierać się do wyłuszczania swojej sprawy. Wybąkałem coś o dopiero czekającym mnie awansie, w międzyczasie gorączkowo starając się ukryć pod blatem stolika skute kajdankami nadgarstki, które nie licowały z moim świeżo nabytym urzędem.

Z kłopotu wybawił mnie powracający z dokumentami prokurator, ja zaś westchnąłem w duchu, myśląc o tym, aby zamiast starszego pana pojawił się w pokoju dowódca nowego patrolu, by zameldować mi o przejęciu obowiązków i gotowości do odtransportowania więźnia do aresztu – załadowaliby protestującego sługę prawa do radiowozu, a ja rozpocząłbym urzędowanie od wypisania sobie zwolnienia. Ależ zrobiłby się burdel…

———————————————————————–

Paradoksem jest to, że im kto milszym kompanem pod celą, tym dłużej chciałoby się go zatrzymać. A jak tu komuś życzyć: „zostań z nami jak najdłużej”, gdy się siedzi w kryminale?…

8 Komentarzy

Comments RSS TrackBack Identifier URI