Recepcja, czyli w hotelu „2 gwiazdki minus”

Po kwarantannie w dołku nadchodzi czas na transport do aresztu. Mimo wszystko upragniony, bo dołek to przybytek nieciekawy jak skrzyżowanie splądrowanej pustelni z przedziałem trzeciej klasy w pociągu z Ułan Bator do Murmańska, i depresyjny tak dalece, że odwiedzający ma pełne prawo do myśli o samobójstwie przez powieszenie. Niestety –  nawet powiesić się nie ma na czym.

Przyjazd do aresztu jest dla odmiany pełen wrażeń; aresztanta przepuszcza się przez niezliczoną ilość bram i śluz, wypytując, rejestrując, opisując, fotografując i rozbierając – od razu widać, że się człowiekiem interesują. W celu skatalogowania osobniczo-statystycznego lądujesz najpierw na tzw. sieczkarniku (tak określa się tu wszelkiej maści zamykane i/lub okratowane „poczekalnie”, których jest kilka), gdzie oczekujesz na moment otwarcia zakratowanego okienka, w którym lokalny funkcjonariusz wciągnie cię na listę gości, odbierze ci dokumenty, pieniądze i telefon komórkowy, a tobie nawet nie wypada mu życzyć, by znalazł się za to w więzieniu. Na koniec strzelają twarzową fotkę, dołączaną do fiszki, którą następnie aresztowany podpisuje. Po wyjściu muszę pamiętać, by poprosić o jej skserowanie – CV z takim załącznikiem na pewno wywrze niezatarte wrażenie.

Na sieczkarniku zastałem dwóch osobników; jeden młody człowiek o zadbanym wyglądzie stał sobie w kącie, starając się nie zwracać na siebie uwagi, co chciał osiągnąć przez wysiłki mające na celu opanowanie roztrzęsienia ogólnego. Młodzieniec miał na sobie intrygujące wdzianko w jednolicie zielonym kolorze i czarne klapki z plastiku, przywodzące na myśl model noszony najprawdopodobniej przez ciężarowców z Demokratycznej Republiki Konga na Olimpiadzie w Meksyku w 1968. Z braku lepszego zajęcia zagadnąłem go o strój (bo pogody nie było stamtąd widać); okazało się, że przydzielono mu już tzw. odzież skarbową, choć w areszcie przebywał raptem od godziny. Bardzo mnie korciło, by zapytać, czy przypadkiem nie aresztowano go nago, ale w ostatniej chwili ugryzłem się w język.

Zaspokoiwszy w ten sposób podstawową ciekawość co do pierwszego towarzysza niedoli, odwróciłem się, by otaksować drugiego. Ooo, ten był wykonany z zupełnie innego materiału – siarka i smoła były moimi pierwszymi skojarzeniami. Wytatuowany w prawie wszystkich widocznych miejscach w symbole złowróżbne i okultystyczne, również młody, acz mocno wyeksploatowany życiem człowiek przechadzał się szybkim krokiem tam i z powrotem, żując nerwowo gumę i – zapewne – nieparlamentarne wyrazy. Z prawie bezzębnym grymasem (wyglądającym, jakby powstał na skutek prób przegryzienia krat) i wyraźną dumą wyjaśnił, że w więzieniach spędził już połowę życia, a przywieziono go specjalnie na operację przewodu pokarmowego w celu usunięcia tzw. połyku, czyli metalowego przedmiotu, jakie połykają więzienni kamikadze – jak rozumiem, w celu pokazania władzy penitencjarnej, że w dzieciństwie byli zbyt rzadko przytulani. O ile pamiętam, połkniętym przedmiotem miał być kabłąk od wiadra, choć dyskretna lustracja z mojej strony nie ujawniła u rzeczonego delikwenta żadnej odbiegającej od normy krzywizny kręgosłupa. Bąknąłem coś o tym, że taki połyk to nie w kij dmuchał, starając się równocześnie nadać głosowi w miarę nonszalanckie brzmienie. Sam zapytany, z pewną dozą nieśmiałości musiałem się zwierzyć z mojego statusu „petki” (czyli aresztowanego po raz pierwszy), czego skutkiem był natychmiastowy spadek zainteresowania moją osobą ze strony eksperta. W sumie logiczne – czymże w końcu ja szaraczek miałbym mu zaimponować?…

Po załatwieniu formalności w recepcji wezwano mnie do wychowawcy, by ustalić przydział do celi. Człowiek ten to ktoś na kształt księdza w cywilu, który na dzień dobry oznajmia ci, że właśnie trafiłeś do piekła, następnie rozwodzi się przez chwilę nad twoją głupotą, proponuje „pójście na współpracę” (niedoczekanie!) i wreszcie przechodzi do badania profilu osobowościowego, by umieścić cię w celi, skąd masz szansę wyjść na wolność (lub pójść po wyroku do więzienia) w jednym kawałku. Nie powiem, dbają tu o inwentarz żywy.

Od wychowawcy zabrano mnie do magazynu (lubię jasne sytuacje: „Stój!”, „Czekaj!”, „Przechodź!”, „Na prawo!”, „Do góry!” – życie staje się prostsze), skąd pobrałem wyprawkę socjalną (o niej później), czując się, jakbym występował w filmie; magazyny więzienne wszędzie wyglądają tak samo, podobnie jak Paryż w kinie i w rzeczywistości jest takim samym miastem. W końcu poczułem się więźniem pełną gębą.

A na koniec – do celi marsz!

——————————————————————————

Strażnicy SW na mundurach mają naszywki z godłem, w którym skrzyżowane jest coś jakby miecz z pochodnią. Dewizą mogłoby być przeto śmiało „ogniem i mieczem”; chyba, że to jednak pałka i pięciopalczasty bicz. Wtedy trzeba byłoby je zmienić na „pałą i batem”.

30 Komentarzy

Comments RSS TrackBack Identifier URI